یادداشت عطیه میرزاامیری

        《ما به جایی می‌رویم که به آنجا می‌رویم.》
 ساعت ۵ ونیم صبح  کتاب را بعد از چندین ماه با این جمله‌ی طلایی تمام کردم.
یعقوب کذاب کتاب خوش‌خوان دیرخوانی بود برایم. از این جهت که وقتی می‌خواندمش برایم کشش داشت و وقتی نمی‌خواندم جذبش نمی‌شدم تا دوباره به سمتش بروم! برای همین چندین ماه خواندنش طول کشید.
روایت این کتاب را دوست داشتم ولی راستش آغاز و پایانش را بیشتر از آن. آغازی که میخکوب کننده بود و پایانی که هیچ‌وقت پایان نگرفت و خواننده را تا همیشه به دنبال خودش و یعقوب می‌کشد.