یادداشت عـَــٔݪِــٓـٖـٰــْۍ مُــــحَــمَّـــدِےْ

        اوایل قرن دهم هجری قمری ادیب و شاعر توانمند حسین بن علی سبزواری معروف به واعظ کاشفی  بی خبر از آنکه آخرین سال های زندگی خود را سپری می کند ،حدود ۸۵۰ سال پس از واقعه دهشتناک عاشورایِ سال ۶۱ ، نگارش اولین مقتل حسینی به زبان فارسی با عنوان روضة الشهدا را به پایان رساند.

 با قدرت گرفتن حکومت صفویان و تسلط کامل بر اقصی نقاط فلات ایران و اعلام مذهب تشیع بعنوان مذهب رسمی کشور مجالس حسینی بیش از پیش رونق گرفت.

از طرفی گرایش مرثیه خوانان بجهت فارسی بودن این کتاب نسبت به دیگر مقاتل که به زبان عربی بودند بیشتر شد و همین  مساله سبب فراگیر شدن روضة الشهدا شد تا آنجا که مجالس سوگواری اباعبدالله به روضه خوانی معروف شد که در آن کتاب روضة الشهدا خوانش می شد.{غالب ذهنیت  مردمان حال حاضر از کربلا و وقایعش معطوف به مطالبی است که در همین کتاب نقل شده.}

با اینکه نویسنده ی کتاب فرد بی سوادی نبوده و در علوم مختلف تالیفات فراوانی دارد ولی در باب محتوای کتاب روضة الشهدا إن قلت های فراوانی مطرح است تا آنجا که مرحوم مطهری  هنگام تعبیر از آن به عباراتی چون کتاب دروغ و افسانه پردازی یاد می کند.

به همت و کوشش جناب حقی گزیده ی مستند به مذکورات تاریخیِ روضة الشهدا  تحت عنوان کتاب روضه انتشار یافته است.

نثر ممزوج با نظم ، بهره گیری از صنایع معنوی و لفظی متعدد و فارسی کهن بودن متن کتاب، روضة الشهدا را از نظر ادبی به یک شاهکار تبدیل کرده که هیچ خواننده ای نمی تواند با خواندن چند ورق از کتاب از خیر خواندنش بگذرد.