یادداشت ریحانه مدنی

        داستایوفسکی با این کتابش نشون داد که یه داستان حتی بدون داشتن نقطه اوج و فقط با پیش بردن ساده و یکنواخت موضوع، هنوز میتونه ارزش خوندن داشته باشه و این برای هر کتابی یه امتیاز مثبت به شمار میاد.
اما خب... .🙄
 بعضی وقتا دیالوگای قشنگی که بین شخصیت ها رد و بدل میشه هم نمیتونه مانع حوصله سر رفتن مخاطب به خاطر یکنواختی داستان بشه و اینکه به نظرم جا داشت ارتباط بین دختر و پسر قصه بیشتر و عمیق تر باشه چون اشاره کردن داستایوفسکی به یه آدمی که مدت ها طعم تنهایی رو چشیده و یه دفعه با یه اتفاق غیر قابل پیشبینی رو به رو میشه، خیلی میتونه از همه لحاظ جذاب باشه اما انگار نویسنده قصد نداشته موضوع رو پیش ببره و ارتباط شخصیتا رو فقط در حد چند شب گفت و گوی صمیمانه نگه میداره!🥲