یادداشت فاطمه محمدی

        خوشا عشرت سرای کابل و دامان کهسارش / که ناخن بر دل گل می زند مژگان هر خارش
چه موزون است یارب طاق ابروی پل مستان / خدا از چشم شور زاهدان بادا نگهدارش
حساب مه جبینان لب بامش که می داند؟ / دو صد خورشید رو افتاده در هر پای دیوارش
نباشد حاجت سر سایه بال هما او را / سعادت همچو گل می روید از اطراف دستارش
چه گویم از بلندیهای طبعِ آسمان سیرش / به دوش عرش کرسی می نهد از رتبه افکارش

گزیده ای از شعر صائب تبریزی