یادداشت مهدی

        از قبل دوست داشتم چن تا از کتاب‌هایی که آقای دانشگر روایت کرده رو بخونم. از «موکب آمستردام» شروع کردم چون جزو کتاب‌های طاقچه‌بینهایت بود. حالا دارم «پادشاهان پیاده» رو از فیدیبو می‌خونم.
حدس می‌زنم «موکب آمستردام» نسبت به بقیهٔ کتاب‌های نویسنده، ضعیف‌تر باشه. روایت‌ها خیلی ساده و ابتدایی‌یه. انگار افراد یکی‌یکی پشت تریبون می‌آن و حرف می‌زنن. خب بین‌شون حرفای بی‌ربط، تفسیر به رأی، برداشت‌های شخصی، پرت‌وپلا و پرگویی هم وجود داره؛ اما صداقت و شفافیتی بین گفته‌ها موج می‌زنه که چن جا تحت تأثیر قرار گرفتم.
شاید اگه من جای نویسنده بودم، بعضی روایت‌های کتاب رو حذف می‌کردم و به چند روایتِ دیگهٔ کتاب بیش‌تر می‌رسیدم تا آخته‌تر و پرداخته‌تر بشن.
مظلومیتی که در روایت‌های برادران و خواهران افغانستانی نسبت به تبعیض‌هایی که از طرف ما ایرانی‌ها به‌شون تحمیل شده، خیلی‌خیلی ناراحت و خجالت‌زده‌م کرد. متأسف‌م.
ان‌شالله که این گفتن‌ها و خوندن‌ها و شنیدن‌ها سبب بشه آدم‌های آدم‌تری، شیعیان به‌تری باشیم.