یادداشت محمدمهدی فلاح

        کتاب خصوصا در فصول اولیه که درباره ویتگنشتاین متقدم و نظریه تصویری وی است بسیار روان و قابل فهم است ولی در بخش دوم کتاب آنجایی که به ویتگنشتاین متاخر و بازی های زبانی می رسد، کتاب مملوء از ارجاعات باربط و بی ربط است که مؤلف به اقتضای حال خود به آنان اشاره می کند.
در مجموع کتاب به واسطه تناسب هایی که با الهیات برقرار کرده بسیار جذاب و جالب شده است و گامی به جلو، در زدن پیوند میان فلسفه های جدید و مباحث الهیاتی برداشته است.