یادداشت ماهی خانوم

        برای خواندن نوشته‌های مستور هیچگاه تردید نکرده‌ام. اما چیزهایی در این کتاب برایم آزاردهنده بود. ایده غلط املایی را اصلا دوست نداشتم چون ساختگی بودنشان به‌شدت توی ذوق میزد و اصلا در این زمانه رواج افراطی غلط‌های املایی، چرا باید باز هم اینگونه به آن دامن زد. تکرار بیش از حد برخی کلمه‌ها و عبارات مثل بی‌پدر و مادر، صوفی عهد بوق، صوفی عوضی، هردمبیل، خرتوخر، همینطور تکرارِ بیش‌از اندازه و خسته‌کننده کلمه "چیزی" در آخر اغلب عبارت‌هایی شبیه به "سیلی، زلزله‌ای، چیزی" یا " ماشینی، آدمی، دیواری، چیزی" ...
در کنارِ اینها با آدم‌ها و اتفاقاتی بر می‌خوردم که خواه ناخواه یاد "نادر فارابی" می‌افتادم. اینکه در کتاب‌های مستور برخی شخصیت‌ها از کتاب‌های دیگر حضور داشته باشند چیز جدیدی نیست اما اینکه خودِ آن شخصیت نباشد اما افکار و اعتقاداتش باشند برای من جدید و تا حدی اذیت‌کننده بود.
و نهایتا چهار امتیاز برای اینکه او هرچه که هست خیلی ساده باز هم "مصطفی مستور" است و کلمه‌هایش خیلی ساده‌تر بر جان می‌نشینند.