یادداشت فاطمه هاشمی

        رمان روانی بود. از آنهایی نبود که دلت نخواهد سراغش بروی و از سر ناچاری فقط بخوانی که تمام شود. 
فضای داستان برایم جالب بود، تصور اینکه بشر در آینده چگونه زندگی خواهد کرد هیجان انگیز است. اینکه یک روزی همین وسایلی که ما در حال حاضر از آنها استفاده می‌کنیم را در موزه بگذارند و بگویند:" یعنی واقعا از این چیزها استفاده می‌کردند؟ چقدر نوشتن با این وسیله سخت است! چطوری با این خودکارها می‌توانستند بنویسند؟" یا مثلا گوشی های ما را از توی یک گودال حفر کنند و بگذارند توی موزه ها خیلی بامزه است.
خلاصه که فضای داستان را دوست داشتم و برایم انگیزه ایجاد می‌کرد که ادامه اش را بخوانم اما وقتی به جایی رسیدم که در آینده باید و نباید های زندگی مرزهایشان تغییر کرده، خیلی برایم خوشایند نبود و شاید اگر نویسنده ایرانی نبود این موضوع  قابل پذیرش تر می‌شد.
در کل اگر شما هم به تفکر در مورد آينده های دور و تغییراتی که ممکن است در بشر و نوع زندگی اش اتفاق بیفتد علاقه دارید این کتاب را بهتان پیشنهاد می‌کنم.