یادداشت فائزه احمدی

        فقط به کتاب‌هایی که باز هم می‌خوام بهشون سر بزنم پنج ستاره می‌دم و مطمئنم که این کتاب از اون دست کتاب‌هاست.
این کتاب، ترکیبی از نگاه فلسفی، عرفانی و اجتماعی به موضوعاتی مثل عشق، روابط انسانی و معنویته.  انتقاد از عشق رمانتیک و مصرف‌گرا،  تقدیس دوست داشتن  و پیوندش با معنویت  جذاب‌ترین چیزی بود که در خیلی از نوشته‌ها دنبالش گشته بودم و بالاخره اینجا با هنرمندی تمامِ نویسنده پیداش کردم.
شریعتی دوست داشتن رو یک مسئولیت می‌دونه که  نیازمند خودشناسی و دیگرشناسیه. این نوع رابطه نه بر پایه نیازهای فردی، بلکه بر اساس احترام متقابل، تعهد اخلاقی و تلاش برای رشد مشترک استواره. (زیبا نیست؟)
برخلاف نظر برخی، بنده نظر نویسنده درمورد عشقِ حقیقی (که دوست داشتن معرفی میشه)  آرمانی و دور از واقعیت نمی‌دونم؛ دوست داشتن از نگاه اون  فرایندی معنویه که انسان رو به «خداگونه شدن» نزدیک میکنه، محبتی مثل حس خاک به گیاهی که تو دل‌ش نم نم رشد کرده و هر روز ریشهٔ این تجربه ناب، عمیق و عمیق‌تر میشه...
این توصیفِ شجاعانه و ژرفیه!