یادداشت

        مارتین هایدگر در یک خانواده روستایی آلمانی به دنیا آمد. در جوانی تحت تاثیر تعالیم مسیحیت بود و همان وقت‌ها ارسطو را کشف کرد. او تحصیلات فلسفی خود را در دانشگاه فرایبورگ و تحت نظر استاد معروفش ادموند هوسرل آغاز کرد. هایدگر در سال 1928 در همان دانشگاه به مقام استادی رسید. هایدگر با نوشتن کتاب هستی و زمان در 1927 خود را در جهان فلسفه مطرح کرد. وی کتاب را به استادش هوسرل اهدا کرده بود، اما عملا با نوشتن این کتاب راهش را از هوسرل جدا کرد. هستی و زمان سرچشمه فلسفه اصالت وجود (اگزیستانسیالیم) در قرن بیستم شد. خودش هرگز تمایلی نشان نمی‌داد که او را اصالت وجودی بخوانند. با این وجود هایدگر استاد مسلم اگزیستانسیالیست‌ها از جمله سارتر است که مهم‌ترین کتاب فلسفی‌اش هستی و نیستی (1943) برگرفته از نام هستی و زمان است. هایدگر تا پایان عمر طولانی خود نفوذ عظیمی در جریان‌های فلسفی غرب داشت. اما به قول برایان مگی «شاه‌کارش همان هستی و زمان بود.»

به قلم مهدی صارمی فر، هفته‌نامه‌ی همشهری جوان، شماره‌ی 19، 31 اردیبهشت 1384.