یادداشت ایمان سهرابی

        کم پیش می آید حسرت شخصیت اصلی قصه بر دلم بماند یا مثلا علاقه مند به حضور در جایگاه و موقعیت او باشم. همچنین کم پیش می آید یک کتاب را دو بار بخوانم یا یک فیلم را دو بار تماشا کنم. «میشل استروگف» هم از قاعده اول استثنا نیست اما از قاعده دوم هست. البته اگر صادق باشم، خیلی هم بی میل نبودم در موقعیت او قرار می گرفتم و کارهای مفید و سخت را به پایان می رساندم؛ کارهایی که کمتر فردی قادر به انجام آن هاست.