یادداشت فَرزَند اَرشَد میازاکی

        گاهی یک کتاب، نه با حجمش، نه با داستان پیچیده‌اش، بلکه با حس و تصویر و عمقی که در دل آدم می‌کاره، جاودانه می‌شه.برای من «مانگاهای موراکامی» دقیقاً چنین تجربه‌ای بود.
اون چیزی که این کتاب رو برای من خاص و فراموش‌نشدنی کرد، تصویرسازی‌های بی‌نظیرش بود.طراحی‌هاش پر از جزئیاتیه که باید چند بار نگاهشون کنی تا لایه‌های مختلفش رو بفهمی.بعضی پنل‌ها اون‌قدر ساده و مینیمالن که اولش به‌نظر بی‌اهمیت میان، ولی کم‌کم می‌فهمی پشت اون سادگی، یه دنیای پیچیده از احساس و معنا خوابیده.
رنگ‌ها (اگه رنگی باشه) یا حتی خاکستری‌ها، به جای اینکه فقط تزئین باشن، انگار بخشی از روایتن.نور، سایه، چیدمان چهره‌ها و حتی خالی بودن بعضی فضاها، همشون چیزی رو روایت می‌کنن؛ چیزی که شاید با کلمه نتونی بگی، ولی دلت درکش می‌کنه.
برای من، تموم کردن این کتاب، مثل بیرون اومدن از یه رویای شیرین بود:))
 انقدر جذب فضا و حس تصویرها شده بودم که گذر زمان رو حس نکردم...