مثل اغلب کارهای بورخس ایده های تکان دهنده و هستی براندازی داشت که با نهایت خست در پرداخت و در نتیجه با هنرمندانه ترین ایجاز خواننده را (دست کم من خواننده را) شگفت زده می‌کند. گویا بناهای چند دهه جلوتر می‌دانسته که داستان باید برای آن که دقایقی خواننده را پای کتاب بنشاند با توییتر رقابت کند .
