یادداشت پرنیان سجادپور

        اولین داستان از براهنی. 
داستان کوتاهی بود؛ ولی خوندنش برای من خیلی طول کشید که البته به کیفیت داستان ارتباطی نداره. خیلی بهتر از چیزی بود که فکرش رو می‌کردم. تقریباً تمام داستان با چشم‌بند روی چشم‌های شخصیت اصلی، رحمت، روایت می‌شه و دونستن این باعث می‌شه فضاسازی قوی براهنی خیلی بیش‌تر به‌چشم بیاد. حس می‌کردم یه گوشه ایستادم و دارم اتفاقات رو از نزدیک نظاره می‌کنم.