یادداشت لوسین مورل

        فصل اول، مراسم تشییع، فصل فرهاد، را بیش‌تر از باقی فصل‌ها دوست داشتم و اصلا وقتی که می‌خواندمش، خودم هم درگیر بیمارستان بودم و همراه بیمار و این‌ها بماند. دیگر این‌که فهمیدم احتمالا دیگر تا ابدالآباد هم آن‌جور که باید دانشجوی هنرهای زیبا نخواهم شد، حتی اگر هرروزم همان‌جا بگذرد و نگذرد. و خب دیر آمدن همه‌جا همین است.
سناپور شاگردی گلشیری را کرده، قلمش روان است و سر و ته دارد و طولانی و کوتاه جملاتش جوری داستان را جلو می‌برد که خسته‌ات نمی‌کند. آغاز را بلد است و پایان را شاید کمی کمتر، اما بلد است تا همیشه، نیمه‌ای غایب بماند.