یادداشت فاطمه‌سادات نبوی ثالث

        مرتضی برزگری رو از اینستاگرام شناختم. کم کم نوشته های اینستاگرامش منو جذب کرد و ترغیب کرد که یکی از کتاب هاش رو بخوانم. این کتاب مجموعه ای از داستان های کوتاه برزگریست. با بعضی داستان ها بغض کردم و اشک ریختم و با بعضی داستان ها هم ارتباط چندانی نگرفتم. اما نقطه ی مشترک همه ی داستان ها، غافل گیری های انتهاش بود. نویسنده در طول داستان، وقایع رو به یک شکل کنار هم میچید تا ذهن انسان یک سری نتیجه گیری ها بکنه اما انتهای داستان مثل یک پتک بر سر خواننده فرود می آمد و همه ی تصورات آدمیزاد رو بهم می ریخت. خب این به نظرم خیلی هنرمندی میخواد اما از یه جایی به بعد همین غافلگیری ها هم تکراری میشد و خواننده اگر نمی تونست انتهای داستان رو حدس بزنه، حداقل می دونست اون چه که فکر می کنه نمیشه! در کل من از خوندن مجموعه ی داستان ها لذت بردم و به نظرم نویسنده در جذب کردن احساس خواننده هاش موفق بوده و هست.