یادداشت محمدمهدی فلاح

        کتابی بسیار روان و خوش‌خوان با ترجمۀ درخشان از حسن امیری‌آرا که به تأملات فیلسوفان شاخص تاریخ غرب درباب تراژدی به شکل دقیق و عمیقی پرداخته است. در حسن این کتاب همین بس که حتی مقدمه‌هایی که درباب فیلسوفان نوشته که چیزی جز مدخلی برای ورود به بحث‌های آنان درباب تراژدی نیست هم عمیقاً روشنگر است. برای بنده کتاب خصوصاً از آن جهت روشنگر است که از ارجاعات نانوشتۀ فیلسوفان درجۀ اول به یکدیگر پرده برمی‌دارد؛ ارجاع نانوشتۀ کیرکگور به هگل، ارجاع نانوشتۀ نیچه به هولدرین و ارجاع نانوشتۀ ژیژک به کیرکگور و ...
به تعبیری می‌توان گفت که تحلیل تراژدی در کانون توجه تمامی متفکران تراز اول غربی بوده است و به‌نحوی، توضیح آن بن‌مایۀ تفکرات آنان را صیقل می‌دهد؛ چیزی که ردی مشابهی از آن در تفکر ما یافت نمی‌شود و این خود شایسته توجه است.