یادداشت محسن حسینی

        وانمود می کنید که ناامیدی و عذاب مقدماتی اند که،اگر نخواهیم به آدم آهنی تبدیل شویم،مطلوب این است که بر آنها چیره شویم.بر این باورید که شادی تنها راه رستگاری است و تمام راه های دیگر را خوار می شمارید.دل مشغولی به رنج را خودخواهی می دانید و میل فراوان را در شادی می یابید؟این شادی را به ما عرضه می کنید،اما چگونه می توان آن را از بیرون دریافت کرد؟مادام که شادی از سرچشمه های درونی نجوشد،کمک بیرونی بی مصرف است.چه آسان است تجویز شادی به کسی که نمی تواند شاد باشد!آن که اسیر جنون است چگونه توان شادی دارد