یادداشت محدثه زارع

        خوندن این کتاب مربوط میشد به زمانی که داعیه و هدف نویسندگی داشتم. حدودا وقتی ۱۵ ساله بودم. خوندنش منو برده بود به یه دالانِ تو در تو و گیج کننده. هنوزم که هنوزه وقتی بهش فکر میکنم میگم خداروشکر که کوری مسری نیست. خداروشکر که کور نیستم. خداروشکر مجبور نیستیم از آب جمع شده تو توالت فرنگی بخوریم. اصلا یه وضع عجیب و غریبی. خلاصه کتاب خوبی بود