یادداشت امیرحسین شریفی

        به بهانه کتاب رستاخیز جان 

قصد معرفی کتاب رو ندارم. یه چیزی موقع خوندن این کتاب و خیلی دیگه از کتاب‌های متفکران دوره انقلاب مثل شریعتی هست که منو اذیت می‌کنه. 
مسائل فرهنگی امروز جامعه ما از جنس همون مسائل نیم قرن گذشته هستن. تحولات تکنولوژی تو ۵۰ سال اخیر حتی از چند صد سال قبل از خودش سریع‌تر رقم خورده. ولی به نظرم از نظر فرهنگی، انسان ایرانی دچار نوعی رکود هست. 
مدت‌ها بود از خودم می‌پرسیدم که آیا امکان تولد دوباره حافظ، سعدی، فردوسی و ... در خاک ایران امروز هست؟ به نظرم تا وقتی به جای تلاش برای پاسداری و توسعه فرهنگ ایرانی اسلامی همش در تلاش با مواجهه سلبی با فرهنگ بسیار قدرتمند غرب هستیم، این امکان منتفی هست. 
این جوری بعد از ۵۰ سال باز هم به خودمون میایم می‌بینیم مسائل فرهنگی جامعه ایران همون چیزهایی هست که در گذشته بوده و قدم از قدم برنداشتیم. 
صداقت آوینی رو در این کتاب خیلی دوست داشتم. به خصوص اونجایی که گفت بیشتر از شکوفایی فرهنگی کشورهای اسلامی به نابودی فرهنگ ضد انسانی غرب برای نجات انسان امروز امیدوار هست. 
می‌دونم شاید چیزی که گفتم، سیاه‌نمایی به نظر بیاید، ولی پیشنهاد می‌کنم موقع خوندن آثار متفکرین دوره انقلاب از زاویه‌ای که اشاره کردم به محتوا نگاه کنید. شاید نگاه‌مون به هم نزدیک‌تر شد.