یادداشت آتنا صفرپور

        از این کتاب خیلی تعریف شنیدم و خودم دوستش داشتم ولی نه خیلی زیاد 
به نظر من والنسی خیلی هیجانی هنوز رو تغییر داد و نویسنده اصلا به این توجه نداشت که تغییر بعد از ۲۹ سال چقدر سخت خواهد بود و اینکه کلا والنسی هیچ علاقه ای به مادرش نداشت و اینکه مادر خیلی خیلی بدی داشت هم عادی نبود هر مادر خیلی سخت گیری حداقل یک لبخند تحویل دخترش میدهد 
پایان داستان جالب بود و فضا سازی که از جزیره داشت برایم جالب بود و قوی تصویر سازی شده بود.
و کتاب به انسان یادآوری میکرد که آنقدر از قضاوت های دیگران نترسد و طوری زندگی کند که موقعی که میخواهد بمیرد از زندگی خودش راضی باشد.