یادداشت عرشیا برادران

        نمی‌دانم چرا بعد از اتمام کتاب حالم عوض شد. انگار از درون تهی شدم. دلم می‌خواست گوشه‌ای بنشینم و زار زار گریه کنم، با وجود اینکه کتاب غمگین نبود…

“آیا اندروئیدها خواب گوسفندهای الکترونیکی می‌بینند؟” کتابیه با فضای سایبرپانکی، اما برعکس خیلی از کتابا و فیلمای این چنینی، فضای شهر کامل نابود شده. از اسم و جلد و کلاً فضای کتاب علمی-تخیلی بودنش داد می‌زنه اما فلسفه، از اواسط شروع می‌شه. خودم به هیچ‌وجه توقع نداشتم کتاب چنین تاثیری بر من داشته باشه، اما همونطور که گفتم زیادی تاثیر داشت، حتی باعث شد نیاز به یک پیاده‌روی یه ساعته پیدا کنم.

خب خیلیا می‌دونن که این کتا یه فیلم هم داره و فضاسازی فیلم خیلی بهتره، در اصل کتاب خیلی به فضا اهمیت نداده اما حس و حال فلسفی کتاب برای من خیلی بیشتر از فیلم بود. به صورت کلی داستان کتاب عالیه! (مخصوصاً وسط به بعد) 

در مورد ترجمه هم بدک نیست ، ولی یه‌طوریه. نمی‌دونم چرا.

و در آخر، کتاب خیلی توصیه می‌شه، ولی اگه به امید علمی-تخیلی بودن اومدین سراغش فیلمش قوی‌تره. به فلسفه‌دوستان خیلی توصیه‌ش می‌کنم چون با باقی رمانای فلسفی فرق داره و تجربه‌ی جدیدی و‌ در آخر کتاب خوراک بازی شدنه.
راستی فیلم این کتاب بلید رانر ۱۹۸۲ه، با ۲۰۴۹ اشتباهش نگیرید، اون ادامه‌شه!