یادداشت نرگس موحدی

        ایده محوری کتاب رنج کره‌ای‌هایی است که سال‌ها برای پذیرفته شدن در جامعه ژاپن تلاش می‌کنند اما به‌شکل ناعادلانه‌ای موفق نمی‌شوند «پذیرفته شدن» را به‌مثابه پاداشی برای خوب عمل کردن‌شان به دست بیاورند.

به ایران هم سال‌ها اینطور تفهیم شده که اگر مودب به آداب (به اصطلاح)جامعه جهانی باشد، این جامعه او را خواهد پذیرفت و اگر پذیرفته نمی‌شود به‌خاطر بدی‌ها و شیطنت‌های خودش است. ما هم سال‌ها تلاش کردیم اثبات کنیم آن بچه خلافکار و درس‌نخوان و آن محور شرارتی که می‌گویند نیستیم اما دست آخر کشورهایی که خودشان صاحب سلاح هسته‌ای بودند ما را به اتهام اینکه خیال هسته‌ای شدن در سر داریم به سخت‌ترین شیوه‌ها تنبیه کردند.
شاید این واقعه ما را به واقع‌بینی تلخی که شخصیت‌های «پاچینکو» به آن رسیدند برساند.