یادداشت مجتبی شاهسون

        برای کسانی که میخواهند جامعه ی خودرا بشناسند ...
کتاب " امر روزمره در جامعه پساانقلابی "، نوشته عباس کاظمی،  به اشیا جان تازه ای میدهد و اشیا را به عنوان ابژه های سیاسی و معنادار بازنگری میکند ، ابژه هایی که بر زندگی انسان تاثیر مستقل دارند... نه اینکه صرفا از انسان تاثیر بگیرند ، بعد از خلق یک شی یا ابژه یا کالا ، آن شئی موجودیت مستقلی پیدا کرده و در برابر شما می‌ایستد و شمارا در زیر چتر خود برای دیگران تعریف میکند ، مثلا یک تابلوی روی دیوار خانه ی شما ، صرفا یک تابلو نیست ، بلکه براساس ماهیتی که دارد مثلا یک نقاشی سورئال یا یک نقاشی مذهبی ، شمارا در پرتوی محتوای خود به دیگران میشناساند و دیگر این شما نیستید که هویت خودرا میسازید بلکه ابژه ها و اشیایی که پیرامون شما هستند شمارا میسازند ، لباسها ، ماشینها ، تلفن ها و کوچکترین و بی اهمیت ترین اشیا مثل گلدان تزئینی روی میز پذیراییتان. و در سطح جامعه نیز اشیا و مفاهیم نشان دهنده ی ماهیت جامعه ، حکومت و مردم است.
بعد از تبیین نقش اشیا و تاثیر سیاسی و غیرسیاسی انها به چند شیء و مفهوم که پس از انقلاب در دهه ی ۶۰ و کمی ۷۰ یا ۸۰ و ۹۰ به زندگی مردم ماهیت و معنای جدید و منحصر بفردی داده در فصل های جداگانه میپردازد و معانی و ماهیتی که به جامعه ی ایران پس از انقلاب داده‌اند را بررسی میکند که این اشیا و مفاهیم شامل ماشین پیکان ‌، صف های کوپن ، دیوارهای خیابان ها و نقش دیواره ها ، دستگاه ویدئو ، لباس های جین ، کراوات ، جدایی ها ، خانه ، از فعالیت زیرزمینی تا برج نشینی ، شادی در بین ایرانیان ، خشونت آمیخته به سکس و لذت ، کنکور و روحیه ی کنکوری حاکم بر جامعه ، فساد طبقه ی متوسط ، زندگی بچه پولدارهای تهران و تصاویر و فیلم های انها در اینستاگرام و در نهایت انقلاب در انقلاب.