یادداشت

        کتاب متشکل از داستای های جدا درباره ی عشایر ساکن در استان فارس هست. داستان اخر درباره ی بویر احمد هست که بیشتر مستند بود. کتاب از این جهت که خواننده رو با خودش همراه میکنه واقعا عالی بود خصوصا داستان های ابتدایی کتاب طوری که هفتاد هشتاد صفحه رو نفهمیدم چطور گذشت.نکته ای که توی کتاب توجهم رو جلب کرد این بود که بهمن ییگی سعی نکرده بود خصوصیات بد عشایر و عادات نادرستی رو که طی سالها باعث جنگ و کشتار و بی عدالتی بین عشایر شده بود رو بپوشونه و حقایق رو گفته بود، از خوبی ها و زیبایی های زندگی ایل و از عادات و رسوم بد. یه جاهایی زیبایی های زندگی عشایر رو میبینی و جای دیگه متوجه میشی که یکجا نشینی و وضع قوانین کار درستی بوده و تا اخر بین این دو مردد میمونی.بعضی از توصیفات زیاد بود و خسته کننده ولی توی همون توصیفات زیاد حس علاقه ی نویسنده به همون خرده زیبایی ها و جزییات به چشم میاد.