یادداشت عادله شیرآبادی

        قصه های امیرعلی را با صدای خودش شنیدم.ساده بود اما روایتگر سبک زندگی ای بود که حالا شاید فقط ته مانده ای از آن باقی مانده باشد.و به همین خاطر شیرین بود.البته هرگز نباید از توصیفات اغراق آمیز کمی به خاطر مزه اش طولانیه امیرعلی نبویان گذشت،چون مشخصه و امضای قلم  گفتار خودش همین است .و در آخر اینکه قسم یاد می کنم ادبیات ایران شیرین است آقاجان مثل گز و نبات و پولکی و سوهان و باقلوایش.ادبیات فقط ادبیات خودمان