یادداشت آرین عبیدی

        متاسفانه كتاب اول رو خيلى با عجله خونده بودم و نميتونستم درست و حسابى دربارش نظر بدم چون زياد روش تمركز نكرده بودم و اسم شخصيت ها رو هم هى قاطى ميكردم و اين متنى كه مينويسم هم براى كتاب اوله هم دوم چون تو يه سطح بودن تقريبا.
 
راستش دشت پارسوا اولين رمان فانتزى ايرانى اى بود كه خوندم و با اينكه نظرات مثبت زيادى راجبش شنيده بودم اما خيلى بهش اميدوار نبودم. (اين بدبينى رو نسبت به تمام كتاب هاى ايرانى داشتم)
ولى واقعا بعد از خوندن اين دو جلد به فانتزى هاى ايرانى اميدوار شدم. واقعا برام لذت بخش بود. 

البته وقتى خوندنش رو شروع كردم، به دليل ندونستن پيش زمينه داستانى و تا حدى هم گنگ بودن قلم نويسنده، داستان برام نامفهوم بود اما رفته رفته بهتر شد و به گنگ بودن قلم نويسنده هم عادت كردم(درجه گنگ بودنش خيلى كمه)

به طور كلى من هميشه فكر ميكردم وجود اسم هاى فارسى تو كتابا  برام غير عادى باشه و نتونم خيلى باهاشون ارتباط برقرار كنم و برعكس تصوراتم اسامى فارسى باعث شده بود بيشتر با كتاب ارتباط برقرار كنم. 

شخصيت ها هم قابل باور بودن و شخصيت پردازيشون تو اين دوجلد به مرور زمان بهتر ميشد
متاسفانه من تو خلاصه كردن داستان به هيچ وجه خوب نيستم و اگه بخوام خلاصه بگم نصف داستان رو لو ميدم پس از اين بابت شرمنده :(

خلاصه اينكه حتما بخونيد ارزشش رو داره
و اينكه سريع از ٤٠ صفحه اولش قضاوت نكنيد. 
نمره اى هم كه دادم كاملا واقعيه و به خاطر ايرانى بودن تخفيفى قائل نشدم.