یادداشت مهدی لطف‌آبادی

                قبل از اینکه شروع به خوندن رمان بکنم نظرات بقیه رو اینجا خوندم و دیدم همه از خسته کننده بودنش شکایت می‌کنند و با یه دید منفی و ترس و لرزی رفتم سمتش... اما موقعی که شروع کردم به خوندن نتونستم جلوی خودم رو بگیرم و پشت سر هم خوندم و شاید این طبع من باشه که از رمان‌های کند روسی لذت می‌بره... 
آبلوموف که یه شخصیت تنبل و ایده‌آلیست بدون عمله یه جورایی حس می‌کنم به درصدهایی کمتر تو وجود هممون هست... و همینطور شتولتسی هم وجود داره که تو همون وجودمون با آبلوموف‌مون می‌جنگه و شاید اگه باخت یه الگا بتونه نجاتمون بده... شخصیت الگا هم بود که من رو به شدت یاد ناتاشای جنگ و صلح و آگلایای ابله می‌انداخت. هر چند که سعی می‌کنک کمتر کتاب تو قفسه‌ی مورد علاقه‌هام بذارم تا خاص‌تر بمونه اما آبلوموف توی اون قفسه جا می‌گیره.