یادداشت

        از همان موقعی که بچه‌تر بودم و مثلا هشت جلد آن شرلی را می‌خواندم، داستان‌های این مدلی شدیدا ناراحتم می‌کردند. کدام مدل؟ این که داستان در طول سال‌های زیادی روایت شود و شخصیت‌ها به دنیا بیایند و بمیرند و کلا از داستان حذف شوند و برویم نسل بعدی و بعدی.
البته این کتاب عوامل ناراحت‌کننده‌ی زیادی دارد. جنگ و اشغال و خودکشی و قحطی و بی پولی و ...
پاچینکو داستان چند نسل یک خانواده‌ی کره ای است از سال ۱۹۳۹، یعنی قبل از اشغال کره توسط ژاپن تا بعد از جنگ‌ جهانی و دو تکه شدن کره و سال ۱۹۸۹. البته در همان اوایل کتاب خانواده مهاجرت می‌کنند به ژاپن و بیشتر داستان را از ژاپن می‌شنویم.
داستان کلی شخصیت دارد که واقعا هر کدام‌شان خوب پرداخت شده‌اند. و اصلا عجیب نیست که نوشتن این کتاب سی سال طول کشیده است ولی این موضوع برایم جالب بود که یک بارنویسنده داستان را کامل نوشته و کنار گذاشته و دوباره از اول شروع کرده و حتی چند سالی هم ژاپن زندگی و با کره‌ای های مهاجر صحبت می‌کرده.
داستان با وجود حجم زیادش جذاب و روان است و سریع جلو می‌رود ولی  بعد از خودکشی یکی از اصلی‌ترین شخصیت‌ها، داستان برایم خیلی خسته‌کننده و دوست نداشتنی شد. مرتب منتظر بودم دیگر تمامش کند. با این حال من دوستش داشتم. توصیفات جزئی و دقیق داشت از مدل زندگی‌ای که بسیار بسیار از من دور بود و کمتر راجع بهش شنیده بودم و البته این کتاب در قسمت جنگی خوانی کتاب‌خانه‌ی من بود که از قسمت‌های بسیار مورد علاقه‌ام است.
 یک سری جبهه گیری‌هایش شدیدا آزار دهنده بود. جنگ جهانی دوم که در کتاب آغاز شد، از آن جایی که داستان در ژاپن می گذشت، منتظر رسیدن به قسمت بمبارن هیروشیما و ناگازاکی بودم و حتی نگران که حالا چه بر سر خانواده می‌آید. ولی کل اشاره‌ی نویسنده به این قضیه، این بود که جنگ تمام شد با بمباران نهایی. و از نه هسته‌ای بودن بمباران صحبت می‌شود و نه از عاملش! حتی یکی از شخصیت‌های داستان هم که در ناگازاکی دچار سوختگی می‌شود، نهایتا با یک کامیون نظامی آمریکایی به خانه بر می‌گردد و سرباز آمریکایی که ماشین را می راند:
دست تکان داد و دندان‌های صاف و سفیدش را آشکار کرد.
دوا و درمانش هم که فقط با لوله‌های بزرگ سوختگی مال آمریکا ممکن است!
در ادامه‌ی داستان هم آمریکا فقط همان لند آو آپورچونیتی معروف است. 
آخر کتاب وقتی خواندم نویسنده پاچینکو را با بورس هنری بنیاد نیویورک نوشته است، اصلا تعجب نکردم!!

پی نوشت:
کلی کلمه جدید ژاپنی یاد گرفتم از دیدن کلمات آشنای کره‌ای ذوق کردم:)