یادداشت Fateme Ghasemi

از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم
        شرح حال بسیار خسته کننده ای بود؛ و وقتی میگم خسته کننده، نگاه نکنید كه خوندن ش دو روزه تموم شده. کتاب هایی كه انقدر سریع خونده میشن دو دسته اند، دسته اول از شدت جذابیت و گیرایی،و دسته ی دوم از شدت بیمزه بودن و امید آدم به اینکه اواخر کتاب ممکنه حرف های بیشتر یا بهتری برای زدن داشته باشه، به سرعت خونده میشن. و این کتاب به شدت در دسته ی دوم بود. 
تنها چیزی كه باعث شد بهش دو ستاره بدم این بود كه توی همین روند خسته کننده ی تکراری، اولین بار با پدیده ی "پیری" انقدر صریح و رو در رو مواجه شدم. و نویسنده هم تونسته بود خوب ببینه و توضیحش بده، و هم تونسته بود باهاش کنار بیاد و خواننده ی کتاب رو کنار بیاره(!) باهاش. و این به نظرم حقیقتا خوب بود.
ولی در نهایت، این اولین کتابی بود كه ازش خوندم،و ترغیب نشدم سراغ کتاب های دیگه ش برم.
      
1

1

(0/1000)

نظرات

تاکنون نظری ثبت نشده است.