یادداشت ریحانه شهبازی
1404/3/19
«گفته‌اند شرف المکان بالمکین -اعتبار مکان‌ها به انسان‌هایی است که در آنها زیسته‌اند- و چه خوب گفته‌اند. دوکوهه پادگانی است در نزدیکی اندیمشک که سال‌های سال با شهدا زیسته است، با بسیجی‌ها، و همه‌ی سرّ مطلب در همین جاست. اگر شهدا نبودند و بسیجی‌ها، آن‌چه می‌ماند پادگانی بود دَرَندشت، با زمین‌هایی آسفالته، خشک و کم دار و درخت، ساختمان‌هایی معمولی، کوتاه و بلند، و تیرک‌هایی که بر آن پرچم نصب کرده‌اند. اما دوکوهه سال‌ها با شهدا زیسته است، با بسیجی‌ها، و از آنها روح گرفته است؛ روحی جاودانه.
دوکوهه مغموم است، اما اشتباه نکنید! او جنگ را دوست ندارد، جمع باصفای بسیجی‌ها را دوست دارد، جمع شهدا را؛ آرزمند آن عرصه‌ای است که در آن کرامات باطنی انسان‌ها بُروز می‌یابند.»
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.