یادداشت سارا مستغاثی

        روی جلد کتاب نوشته است روایتی خواندنی از تاثیر شگرف ادبیات بر التیام روح بازماندگان جنگ جهانی دوم. فکر می کنم در اولین نگاه همین جمله باعث شد کتاب را بخرم. مخصوصا چون این چند وقت خیلی به جواب‌های مختلف این سوال فکر می‌کردم که چرا داستان می‌خوانیم؟
ولی بعد از تمام کردن کتاب می‌توانم بگویم این جمله یک مقدار اغراق آمیز است. من خودم برای بخش بازماندگان جنگ جهانی دوم خیلی مشتاق بودم ولی می‌توانم بگویم تنها چیزی که نصیبم شد همن یک پاراگراف بود:
در طی جنگ جهانی اول به سربازانی که موجی شده بودند توصیه می‌شد هر شب جین آستین بخوانند – کیپلینگ برای کنار آمدن با غم فقدان پسر سربازش هر شب برای خانواده‌اش جین آستین می‌خواند. وینستون چرچیل  اخیرا با خواندن آن از پس جنگ جهانی دوم برآمده بود.
غیر از این یک پاراگراف که مستقیما مربوط به جنگ است، فقط یک همسر و دو برادر از دست رفته در جنگ داریم که کشته شدنشان در جنگ به نظرم من تاثیر خاصی هم در داستان ندارد. می‌شود فرض کرد بر اساس بیماری یا در یک تصادف مرده‌اند و داستان آن چنان تغییری نکند. 

یه طور کلی به نظرم امتیاز این کتاب همین ۳ ستاره است ولی من اندازه ۴ ستاره دوستش داشتم. البته جین آستین هیچ‌وقت جزء محبوب‌ترین نویسنده‌های من نبوده است ولی خواندن این کتاب باعث شد هوس کنم بعد از ده دوازده سال دوباره بروم کتاب‌های آستین را بخوانم.