یادداشت طاها ربانی

        نمی‌دونم چقدر این قاعده‌ای که توی این کتاب مطرح می‌شه مناسبه. بعضی جاهاش به نظرم رسید که یه کم اذیت می‌کنه. بعضی جاهاش هم احساس کردم زیادی سخت‌گیرانه است. البته باید به این نکته هم توجه کرد که ما نسل توئیتر و شبکه‌های مجازی هستیم و برای همین کلمات شکسته را خیلی بیشتر به کار می‌بریم و شاید همین، علت سخت‌گیرانه به نظر رسیدن این کتاب باشه. 

با این حال، مهم‌ترین نکته‌ای که از این کتاب به دست می‌آید اینه که هنگام نوشتن متن، برای این که جملات به گفتار نزدیک باشند، باید نحو جمله را به نحو گفتار نزدیک کرد. 

در مورد مثال‌های کتاب، که از بعضی نویسنده‌ها و مترجم‌ها آورده، باید بگم که ترجمه‌ی مهدی سحابی از کتاب لوئی فردینان سلین به نظرم خیلی بد رسید. سحابی، هیچ، کلمات را نشکسته، و نحو کلمات را هم -آن طوری که توی همین کتاب، علی صلح‌جو توضیح می‌دهد- به نحو گفتار نزدیک نکرده، بعد میان این نحو کتابی و کلمات ناشکسته، یکهو، فحش چارواداری گذاشته، که خیلی توی ذوق می‌زنه.