یادداشت صاد

        دیدم درسا داره می‌خونه یادم اومد چقدر همون موقع که می‌خوندمش به نظرم کتاب بی‌نظری می‌اومد. بماند که خود ساکس بسیار دوست داشتنیه و شگفت‌زده‌ت می‌کنه از توجه و  
زمانی که برای هربیمار می‌ذاره.
مواردی که ساکس گزارششون می‌کنه_ یا شاید درست‌تر باشه بگم روایت‌شون می‌کنه چون معتقدم علاوه بر جذابیت هر مورد، زبان روایت هم پخته و استخون‌داره و با یه گزارش ساده کیلومترها فاصله داره_ واردم کردن ساعت‌ها به آگاهی، هویت و بدن‌مندی فکر کنم. بی‌شک برای مخاطب عام شروع خوبیه برای شگفت‌زده شدن و امیدوار بودن به علوم‌اعصاب.

پی‌نوشت: امیدوارم بقیه‌م به اندازه‌ی من وقتی فصل یک رو می‌خونن از رابطه‌ی ساکس با موسیقی حیرت‌زده بشن. کی وقت کردی مرد؟