یادداشت مهدی

        جای نقد و نقادی داره برخی حرفاش؛ یعنی تو کت‌م نرفت برخی مواضع‌ش؛ درک نکردم از کجا به اون‌جور برداشتی رسیده؛ توضیح ِ درستی هم نداده البته؛ مثلاً دربارۀ این‌که اعتراض‌های مکرر ِ ایران تو جلساتِ سازمان ِ ملل، به نطق‌های حاوی ِ توهین و افترای ِ غربی‌ها، سبب شد غربی‌ها علیه ِ ایران متحد بشن و تو موضع بیفتن تا چماق ِ حقوق ِ بشر رو علیهِ ایران بلند کنن؛ به نظرم مسخره می‌آد غربی‌هایی که منافع‌شون تو ایران به خطر افتاده و از مزدوری هم‌چون محمدرضای پهلوی محروم شدن و تمام ِ زورشونو با حمایت از صدام علیهِ ایران زدن، با دو تا سخن‌رانی و اعتراض، تو موضع بیفتن. اونا از هم‌اون اول‌شم تو موضع بوده‌ن. این مطلبو حتا خودِ ظریف تو هم‌این کتاب بارها اشاره کرده.‏  وقتی خودش تعریف می‌کنه تا چند سال پس از انقلاب، غیر از چند کشور ِ معدود، نماینده‌های  بقیۀ کشورها تو سازمان ملل اجازه نداشتند با نماینده‌ها و سفرای ایران تو سازمانِ ملل حرف بزنن و حتا از مکالمه و گفت‌وگو با سفیر ِ ایران اجتناب می‌کردن، تو خود حدیثِ مفصل بخوان ازین مجمل.‏
ولی به‌هرحال، خوندنی‌یه این مصاحبه؛ برخی حرفاش ناشنیده و قابل ِ تأمله.‏ خاطرات‌ش از فراز و فرودها و دیدی که از درون ِ وزارتِ خارجه و تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌ها ارائه می‌ده خوندنی‌یه. حرفاش خیلی صادقانه به‌نظر می‌رسه.‏
کلاً جالب بود.‏ بخش‌هایی‌شو تو بلاگ‌م نقل خواهم کرد.‏