یادداشت [یه‌سازانای‌‌نصف‌نیمه‌ٔدرحال‌ورود‌به‌کالجیوم]

        ، جلد دوم پرسی جکسون یعنی "دریای هیولاها" یه جورایی همون حس و حال کتاب اول رو داره، ولی با کلی ماجراهای جدید و پیچیده‌تر. این بار داستان یه کم جدی‌تر می‌شه، شخصیت‌ها رشد می‌کنن و خطراتی که تهدیدشون می‌کنه، واقعی‌تر و سنگین‌ترن.
ریتم تند و هیجان‌انگیز – این کتاب یه لحظه هم نمی‌ذاره حوصله‌ت سر بره. از همون اول تا آخرش یا در حال دویدنن، یا دارن با هیولاها می‌جنگن، یا دارن رازهای جدید کشف می‌کنن. ک البته شاید اینهمه هیولا یکم رو مخ باشه و روند تکراری محسوب شع

شخصیت‌ها قابل لمس‌تر می‌شن – پرسی اینجا یه کم بالغ‌تر شده، آنابث هنوزم باهوش و کله‌شقه‌ست، ولی بهترین نکته ورود تایسونه، . تایسون  یه شخصیت بامزه و دوست‌داشتنیه که هم به ماجراها حس احساسی می‌ده، هم یه جورایی قلب داستانه.

 اسطوره‌شناسی باحال و خلاقانه – ترکیب افسانه‌های یونانی با دنیای مدرن همچنان یکی از قوی‌ترین بخش‌های کتابه. مثلاً دریای هیولاها که همون مثلث برموداست، یا اینکه پشم زرین رو به ماجرای آرگونات‌ها ربط دادن، خیلی باحالههه بنظرم 

اما؛ 
 خیلی کوتاه و سریع تموم می‌شه – بعضی جاها حس می‌کنی می‌تونست یه کم بیشتر روی جزئیات بمونه. مثلاً جنگ با پولیفموس خیلی زود جمع می‌شه.

 آنتاگونیست‌ها هنوز خیلی قوی نیستن – کرونوس داره نقشه می‌کشه، ولی هنوز یه تهدید واقعی و ملموس نیست. بیشترش هنوز روی لوک متمرکزه که یه جورایی نصفه‌نیمه به‌نظر میاد.

"دریای هیولاها" یه ادامه‌ی عالی برای جلد اوله. هم ماجراجویی و اکشن داره، هم دوستی و فداکاری. اگه کتاب اول رو دوست داشتیذ این یکی قطعاً ناامیدتون نمی‌کنه. فقط آماده باشید که پایانش یه پیچش داستانی خفن داره که مستقیم می‌بردتمون به کتاب سوم;)