یادداشت Navid Kalahroudi

                هنر ایرانی نماد و  پیشانی و آبروی ایرانیان از گذشته های دور تاکنون بوده است. ایرانیان را به عنوان ملت شعر و شاعری می شناختند و آنها را مردمانی می دیدند که زندگی خود را در شعر تداوم بخشیدند. هنر ایرانی دارای پیوندی وثیق با زندگیست و عموما تلاش می کند تا در همه عرصه ها خود را به کمال برساند. تزئین اصلی ترین ویژگی این هنر در طول تاریخ بوده است آن هم نه تزیینی پیش پا افتاده بلکه تزیینی در حد کمال مطلق. ایرانیان در حقیقت با نقش نگاری از حوادث مهم زندگی، تاریخ و اعتقاداتشان نقشی بر دل و لوح وجود خود می زدند و بدین سان با تزیینی که در حد مطلق است به هنر خود ابهت می بخشیدند. به همین جهت است که هنر ایرانی را هنر نقش مطلق می دانند و نقاشی ها و آثار ایرانیان تنها جنبه بازنمایی طبیعت را ندارد بلکه هنرمند می خواهد در آنچه خلق می کند پیامی رو منتقل سازد که در زبان نمی گنجند و از همین روست که ابهت و لطافت را همزمان می توان در آثار مختلف ایرانی جستجو نمود. آرتور پوپ از ایران شناسان شناخته شده ای است که سالها پیش پژوهش های گسترده ای را در باب هنر ایران در طول تاریخ آغاز نمود و این کتاب مجملی از آن تحقیقات گسترده است که توسط روانشاد دکتر پرویز ناتل خانلری ترجمه شده است. بی دلیل هم نیست که چنین کتابی به شکلی ویژه در انتشارات علمی و فرهنگی چاپ شده است و خواندنش ما را سیراب می کند از اطلاعاتی جالب از هنر و آثار مختلف هنری ایران در طول تاریخ