یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        اونقدر برام دلنشین نبود... البته مترجم خودش اذعان کرده بود که کمدی‌ها باید به زبان اصلی خونده بشه و ترجمه از لطفشون کم می‌کنه... نکته‌ی جالب برای من انتهای نمایشنامه بود که به نوعی می‌شه گفت تمهیدی پست مدرن به کار گرفته می‌شه و یک نوع فاصله‌گذاری برشتی و یا مرگ مؤلف پساساختاری توش شکل می‌گیره و یکی از شخصیت‌ها به اسم برون از بلند بودن نمایش شکایت می‌کنه! به هر حال همین فرم‌ها و پیشرو بودن شکسپیر هست که اون رو موندگار کرده!