یادداشت نازنین

        از درد مبهمی رنج می‌برد دردی که تفسیر آن خارج از قلمرو کلام و درک عقل بود

این کتاب واقعا همه چی تموم بود عاشقش شدم اما یه ایراد داشت
و اون هم غم بیش از حد ملموسش  بود اما این غم نقص کتاب نبود بلکه نقص زندگی ونگوگ بود
این کتاب گستره دید من رو نسبت به نقاشی های این هنرمند و نقاشان دیگه وسیع تر کرد
اما به نظرم ونگوگ با همه چیزایی که سرش اومده باید به داشتن برادری مثل تئو خدارو شکر می‌کرد
تئو تنها کسی بود که هیچ وقت ونسانو تنها نذاشت 
به قول خود نویسنده:
'آنها حتی در مرگ هم یکدیگر را تنها نگذاشتند'