یادداشت

        کتاب شیرین و تلخی بود. فهم خیلی خوبی از فضای ایلات و عشایر می‌داد. میون داستان‌هایی که با قلم آقای بهمن بیگی به شدت زیبا نگاشته شده بود، با فرهنگ و زندگی عشایر  آشنا شدم. 
و شاید این مابین دل آدم گاهی میون دشت‌ها و چادر‌های ایل جا بمونه و بخواد باهاشون هم سفر بشه. برای مایی که میون چهار دیواری گیر کردیم و روز به روز زندگی جمعی رو بیشتر فراموش می‌کنیم و به زندگی فردی روی میاریم، خوندن این جور کتاب‌ها شاید باعث بشه زندگی متفاوتی با زیست خودمون رو تجربه کنیم. 
ستاره اخر رو به چندتا دلیل ندادم که بخاطر سلیقه منه.