یادداشت طاها ربانی

        ناامیدکننده.
چطور می‌شه کسی سال‌های هیجان‌انگیز و درخشان دهه‌ی شصت و هفتاد را دیده باشه و از یاد آن دوره چنین خاطرات بی‌شور و خشکی بنویسه؟ سرتاسر این کتاب نشان‌دهنده‌ی حسرتیه که نویسنده بابت نداشتن زندگی کارمندی می‌خوره. 
نظر من درباره‌ی پل استر (با توجه به اینکه تنها کتابهایی که ازش خوانده‌ام همین کتاب و کتاب نیمه‌خوانده‌ی کشور آخرین‌ها است) اینه که نویسنده‌ی بی‌ذوقیه. جایی در کتاب نوشته‌ام: نویسنده‌ی هیچ موضعی ندارد. فقط قلم را روی کاغذ گذاشته و نوشته. اما اینکه چی می‌خواد بگه معلوم نیست.