یادداشت محمد صادق جوادزاده

        دشت بیشتر از اینکه داستانی با اتفاقات بزرگ باشه، یه حس، یه فضا، یه جریان از زندگیه. چخوف توصیف‌هایی طولانی و شاعرانه از طبیعت و آدم‌ها داره، انگار که دشت یه شخصیت زنده‌ست. داستان درباره یه پسر جوونه که برای کار پیش دایی‌ش می‌ره، سفرش از خونه تا دشت یه جور گذر از کودکی به دنیای آدم‌بزرگا رو نشون می‌ده.

چیزی که تو دشت مهمه، اتفاقات نیست، بلکه حال‌وهوا، رشد شخصیت، و اون حس تنهایی و جستجوی معناست. طبیعت توی این داستان فقط یه پس‌زمینه نیست، بلکه چیزی زنده‌ست که آدم‌ها رو تحت تأثیر قرار می‌ده. چخوف با جزئیات زیاد نشون می‌ده که چطور مکان‌ها، صداها و حتی سکوت، روی ذهن و احساسات آدم‌ها اثر می‌ذارن.

کتاب خیلی درگیر کننده نیست و چخوف آثار خیلی بهتری هم داشته.