یادداشت رضوان احتیاطی

        حس می کنم برای اولین بار موقع مطالعهٔ کتاب به معنای واقعی نمی توانم از خواندنش دست بکشم؛ به هیچ عنوان!
خیلی خیلی جذاب است و تا به حال همچین حسی را تجربه نکردم.
و خوشحالم که بالاخره می فهمم دیگران چرا اینقدر راجع به این موضوع با هم حرف می زدند و چرا در روز چندین کتاب تمام می کنند.
حالا من هم روشش را یاد گرفتم!
شب، در سکوت و تاریکی، با آرامش و در خلوت.
روی پتویی گرم و نرم، تکیه داده به دیوار. با زانویی نزدیک به چانه‌ام. دقیقا همان روشی است که من را به ادامه دادن به مطالعه دعوت میکند..
پ.ن: حقیقتاً کتاب به شدت جذاب و خوبیه مخصوصاً برای ماهایی که ادعامون می‌شه شیعه هستیم. با اینکه هنوز که هنوزه نتونستم از ماه‌ها پیش تموم‌ش کنم ـدر حالی که همیشه یه گوشه از ذهنم رو به خودش اختصاص داده- اما می‌دونم که عالیه و اطلاعات خوبی داره، شاید بشه گفت از اون کتاباییه که تا خونده نشه نمی‌شه راجع بهش حرف زد..