یادداشت
1402/6/1
محور کاوش کی‌یرکگور در بیماری منتهی به مرگ، مفهوم نومیدی است که او آن را بیماری روح توصیف می‌کند. او بین دو شکل یأس تمایز قائل می‌شود: نومیدی از عدم آگاهی از داشتن خود و نومیدی از عدم تمایل به خود بودن. کی‌یرکگور از طریق این چهارچوب ما را به تأمل در حس فراگیر و شایع پوچی و بیگانگی که می‌تواند وجود انسان را آزار دهد دعوت می‌کند. او استدلال می‌کند که خود بودن واقعی مستلزم درگیری عمیق و واقعی با وجود خود است که رسیدن به این موضوع، در گرو تصدیق کاستی‌ها و محدودیت‌های خود است.
3
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.