یادداشت امیر عرب معصومی

        ماکیاولی، نخستین کسی بود که سعی کرد علم سیاست را بر پژوهش رفتار بشری تبیین کند نه پیش داروی های اخلاقی. او می دانست که نیرنگ و فریب جزئی جدا ناپذیر از دنیای سیاست است و در واقع دست شیادانی را که واقعیت سیاست را پنهان می کردند، رو کرد. بدنامی ماکیاولی به خاطر این گناه بود که او ساز و کار قدرت و حکمرانی را آشکار کرده بود. 
اندیشه های او زمینه نظریه رئالیسم در روابط بین الملل می شه. 

اهمیت اندیشه ماکیاولی هم همینه: از پیش داوری های اخلاقی و هنجاری قرون وسطی، به سمت واقعیت رفتارهای سیاسی می رود.
او بدون سانسور آنچه را که برای رسیدن به قدرت و حفظ آن نیاز هست را نشان می دهد.

از دید او فرقی میان پاپ های روحانی و دیگر امیران ایتالیا فرقی نیست. چون هدف اصلی جنگ ها و آشوب های بزرگان ایتالیا، کسب قدرت و گسترش حوزه فرمانروایی به هر وسیله است.

شهریاری: 1.ارثی 2.نوبنیاد
حفاظت: ارثی، راحت تر از نوبنیاد(خو گرفتن مردم، عدم نیاز به آزار مردمص58).

مردم فکر می کنن با اومدن شهریار جدید وضع بهتر میشه. ولی:
اصل طبیعی: شهریار جدید باید به مردم مهار بزنه و بر سرشان سربازهای خود را بگمارد.