یادداشت مانی فارسی

        یه داستان کوتاه با شروع خوب و پایانی شگفت انگیز غریب. قلم روون و تقریبا محاوره‌ایش باعث میشه که تا کلمه آخر شاید زمین نذاریش. اما نکته‌ی کمی منفی‌اش شاید اینه که خیلی پراکندگی داره چیزهایی که تعریف می‌کنه و ممکنه یجایی گیج کننده باشه و با خودت بگی «خب که چی؟ چکارش کنم؟». ولی خب پایانی که داشت خیلی جذاب بود و باعث میشه قفل بشی رو کلمات و با خودت بگی «هان؟» و نویسنده رو بخوای بگیری بزنی که چرا انقد زود تموم شد و کاش رمانش می‌کردی. :)
راستی از «رضا» رفیق خوبم برای هدیه به این قشنگی هم ممنون! :)