یادداشت homayounkhodaeian

        خواندن ادبیات «لودمیلا اولیتسکایا» جذاب است، نه سعی دارد راز مگوی جهان را رسوا کند نه ادعایی اضافه نسبت به آنچه نوشته است. اولیتسکایا در تدفین پارتی غمی خفته در امیدی نالان را روایت می‌کند از سرگشتگان و دور افتادگان از میهن، میهنی که فرزندان خود را می‌خورد و روی خوشی به آسایش نشان نمی‌دهد و فرزندانی که در آرزوی آسایش به جستجوی جهانی کیلومترها دورتر از روح و خاک‌شان در وادی انزوا گرفتار افتاده‌اند. 
«آلیکِ» داستان نمادی از وطن خود است، نمادی از روسیه‌ی محتضر آن روزها و اولیتسکایا آدم‌هایی خلق کرده که شاید روزی آنها را زیسته باشد