یادداشت milad soltani

        در جهانی که ایدئولوژی‌ها بیشتر فریاد می‌زنند تا استدلال کنند، کاپلستون در جلد اول «تاریخ فلسفه سیاسی» یادآوری می‌کند که فلسفه، پیش از آن‌که نسخه بپیچد، می‌پرسد.
او با جراحی‌ای آرام اما عمیق، سراغ زهدان فلسفه‌ی سیاسی غرب می‌رود؛ از افلاطون و ارسطو گرفته تا اندیشه‌های مدرسی قرون وسطی، بدون آن‌که به دام ساده‌سازی عوامانه یا پیچیدگی بی‌حاصل بیفتد.
ویژگی درخشان این جلد، درهم‌تنیدگی تاریخ، الهیات و سیاست است؛ کاپلستون نشان می‌دهد چگونه مفاهیم سیاسی در بستر دغدغه‌های متافیزیکی و اخلاقی رشد کرده‌اند، نه صرفاً در نزاع قدرت‌ها یا قراردادهای اجتماعی.
نویسنده نه در جایگاه قاضی، بلکه چون راهنمایی فروتن، ما را از دلِ آتن تا کلیسای روم می‌برد؛ بی‌آن‌که جانب‌دار باشد، اما هرجا لازم باشد، سکوت نمی‌کند.
اگر به دنبال کتابی هستید که فلسفه‌ی سیاسی را نه صرفاً در قالب نظریات، بلکه در بافت تاریخی و الهیاتی‌اش بفهمید، این جلد، آغازی است شایسته برای سفری دراز.