یادداشت ایمان سهرابی

                هم سید جعفر شهیدی را دوست دارم هم مطالعه پیرامون عاشورا را. کتاب حاضر این هر دو را توأمان دارد: نویسنده ای پاک و موضوعی اندوهناک. سال ها این مختصر را تورق و امسال نیز به بهانه ای آن را مطالعه کردم. اگر به جعفر شهیدی علاقه نداشتم، ناگزیر باید کتاب را بی ارزش ارزیابی می کردم. علاقه ام اما سبب می شود نقاط قوتش را برجسته کنم: پرسش های ابتدایی که حداکثر در 2 یا 3 فصل اول مطرح می شوند، عالی است. عالی تر این که علت وقوع عاشورا را در دوره ای پیش از قیام حسین(ع) و بیعت حسن(ع) و حکومت علی(ع) جست و جو می کند؛ حتی پیش از خلافت خلفا و بعثت محمد(ص). او ریشه عاشورا را به دوره جاهلیت می رساند؛ به اختلاف میان قبایل. با این حال نمی تواند این ارتباط را به خوبی موشکافی کند و بسط دهد. در آغازین بخش های پژوهش متذکر می شود که این مختصر بی طرفانه است و به حق این بی طرفی به چشم می آید هر چند عنوان «پژوهشی تازه» نهادن بر آن شاید بی انصافی به نظر برسد به سیاهه دیگرانی پیش از شهیدی. باری این مختصر مفید فایده است برای آن ها که کم حوصله اند و کم صبر؛ برای آن ها طی 10 روز می خواهند بدانند چه گذشته است بر تاریخ سیاسی اسلام تا روز عاشورا. برای آن ها که هم کمیت و هم کیفیت برایشان مهم است؛ کمیت کم و کیفیت کیف. آغازین سطور آخرین فصل از قیام حسین(ع) این گونه می آید: #زمان جنایت کار است اما جنایت پیشه نیست. زمان نیز مانند تاریخ که خاطره زمان را نگاه می دارد، جنایت می کند اما کمتر جنایتی را بی مکافات می گذارد. اگر جنایت تاریخ در مواردی حساب نشده است، #مکافات آن حساب دارد؛ حسابی بی نهایت دقیق.