یادداشت مریم شیخ‌زاده

        در ستایش ادبیات ژاپن
این کتاب مجموعه داستان‌های کوتاهی بود از نویسنده‌های مختلف. از خیلی وقت پیش تو کتابخونه می‌دیدمش و با اینکه از من نبود ولی همیشه به‌خاطر اسم سیمین دوست داشتم بخونمش. مهم‌ترین نکته هم شاید همین ترجمه‌ی سیمین دانشور باشه. درباره‌ی ترجمه هم باید بگم که واقعا روون و نرم و خوب بود. هیچ سخت نکرده بود خوندن داستان‌ها رو.
اما داستان‌ها. دو داستان از ادبیات هند، دوتا از ژاپن، دوتا از چک‌اسلواکی، بقیه هم از آلمان و روسیه و آمریکا و آفریقای جنوبی. هیچ نکته‌ی خاص کلی‌ای درباره‌ی انتخاب این‌ داستان توجه رو جلب نمی‌کنه. بعضی‌هاشون واقعا عجیب‌غریب بودن ولی بعضی‌هاشون رو هم دوست داشتم.
داستان مورد علاقه‌ی خودم هم از این مجموعه کلا دوتا داستان در جنگل و راشومونِ آکوتاگاوا از ادبیات ژاپن بود. موقع خوندن در جنگل هم خیلی خیلی یاد فضای فیلم راشومون کوروساوا افتادم، که بعد با سرچ فهمیدم کوروساوا این فیلم رو دقیقا بر اساس همین دوتا داستان ساخته و برام جالب بود. تو در جنگل دقیقا فضای کلی فیلم راشومون جریان داره؛ جنایتی اتفاق افتاده و هر کس یک روایتی متفاوتی داره از زاویه‌ی دید خودش. انگار داستان داشت اصل بازنمایی توی ارتباطات رو خیلی خیلی جذاب مطرح می‌کرد؛ همونطور که فیلم کوروساوا.
داستان گی‌دومو‌ پاسانِ ایزاک بابل، مارِ جان‌اشتاین بک، آکای‌یا از راجه‌رائو رو هم بیشتر از داستان‌های دیگه‌ی کتاب دوست داشتم.